Stil

Van Dik Hout zong het jaren geleden al: ‘het is zo stil in mij’. En telkens als ik aan deze blog denk, aan het feit dat ik al wekenlang niet schrijf terwijl ik eigenlijk juist iemand ben om van me af te schrijven, en ook elke keer dat iemand aan me vraagt hoe het met me gaat en ik eigenlijk geen antwoord weet, dan komt dit nummer in mijn gedachten. Of eigenlijk: alleen het refrein: ‘het is zo stil in mij’, de rest van de tekst ken ik eigenlijk niet zo goed. Want het ís stil in mij. Heel. Maar het is geen fijne stilte. Het is de stilte van overleving, van het wegmaken van alle heftige emoties die er zijn. De stilte van zelf ook geen idee hebben hoe het eigenlijk met me gaat, en dan maar gewoon doorgaan. De stilte van het besef dat dat niet zo’n goed teken is, maar niet weten waar het sleuteltje zit om weer meer in verbinding met mijzelf te komen. En de stilte van de momenten waarop ik de overload wél – even – ervaar, en me daarna verbijsterd afvraag waar alles wat er net nog was is gebleven.

Ik probeer wel echt goed voor mezelf te zorgen, zowel fysiek als mentaal, zodat ik kan herstellen. Maar de afgelopen maanden heeft mijn overleving toch grotendeels de overhand genomen. Anders dan vroeger – gelukkig toch wel wat geleerd in mijn leven – vecht ik er niet meer zo tegen, maar kan ik het meer accepteren als onderdeel van het proces waar ik nou eenmaal doorheen ga. Niet fijn. Maar op een bepaalde laag blijkbaar noodzakelijk om een beetje te kunnen blijven functioneren. En het is heus niet zo dat ik de hele dag als een zombie door het leven ga, gelukkig niet. Maar daar waar het gaat over mijn (pijnlijke) emoties, mijn eigen kwetsbaarheid en het proces waar ik in zit, zit de deur overwegend dicht. En dus schrijf ik niet, al vind ik dat voor jullie lezers, waarvan ik weet dat sommigen graag horen hoe het met me is, wel echt naar. Maar ik heb besloten niet te doen alsof, ook niet als dat eigenlijk van me wordt verwacht, ook niet als dat onplezierig voor anderen is. Zelfs niet als ik een blog heb over mijn proces en blogs toch bestaan bij de gratie van regelmatig een berichtje. Niet. Want ik heb even niet meer dan dit.

Voor deze blog zocht ik het nummer ‘stil in mij’ op op YouTube, voor de liefhebbers die het willen horen, het is (met tekst) hier te vinden. En al luisterend naar de tekst, kwamen er alsnog emoties. Ik had de tekst zelf kunnen schrijven, al is de context waarin de auteur het liedje plaatst een hele andere. Ik laat de tekst maar voor zichzelf spreken.

Kom bij me zitten, sla je arm om me heen en houd me stevig vast
Al die gezichten, bekend maar beleefd of ik een vreemde was
Vanavond, toont het leven zijn ware gezicht

Kom bij me liggen, sla je lijf om me heen ik heb het koud gehad
We moeten winnen, de schijn is gemeen en wordt van ons verwacht
Vanavond, toont de liefde haar ware gezicht

En het is zo stil in mij ik heb nergens woorden voor
Het is zo stil in mij en de wereld draait maar door
En het is zo stil in mij ik heb nergens woorden voor
Het is zo stil in mij

Zoveel soorten stiltes. Waarvan de vervreemding van jezelf en van emoties, afgedwongen door de situatie, wel het meest oorverdovend is. Trauma maakt van binnen stuk. Wat je nodig had om dat overleven, ooit, zit gehardwared in je brein, bij mij dus ook. En dat neemt het over als de emoties te heftig worden. En nee, dit is geen blog over trauma, maar over borstkanker. Helaas blijken die twee bij mij elkaar in hoge mate te beïnvloeden, sterker nog; op dit moment is het feit dat ik borstkanker heb een bijna surrealistische achtergrondruis bij alles wat er ook nog is, en wat blijkbaar heftig in beweging is gekomen. Ik gun mezelf tijd. En therapie. En fantastische lieve vrienden die mij en ons elk op hun eigen manier steunen. En gelukkig zijn er ook echt momenten dat ik wél kan voelen, zowel het verdriet en de pijn als de mooie dingen. Dus: tijd. Geduld. En bovenal: compassie met mezelf. Sla je arm om me heen en houd me stevig vast – want het is zo ontzettend
stil
in
mij